باخت ایران به ایران

آرتا آنلاین؛ مالک رضایی: کلیشه‌ای‌ترین و نخ‌نماترین سخن در پایان دوئل فوتبال دیروز ایران و ژاپن این است که گفته شود این نتیجه، چیزی از ارزش تیمی و بازی ما کم نمی‌کند.
چرا کم نمی کند؟! کم می‌کند و خوب هم کم می‌کند! “فوتبال و فلسفه” عنوان کتابی به قلم یکی از فیلسوفان معاصر امریکا “تد ریچاردز” است که در آن با بهره گیری از آثار چهل نویسنده و متکی بر آرای فیلسوفان مختلف زوایای این ورزش پر طرفدار را کاویده و این‌همانی آن را با آنچه که بر مناسبات و زندگی انسانها می‌گذرد، به تصویر کشیده است .
به نظر نویسنده آن‌چه در مستطیل سبز می گذرد به نوعی برگردان به هم فشرده زندگی و روح و روان حاکم بر آن است که تکلیف آن در نود دقیقه و گاهی یکصد و بیست دقیقه منجر به ضربات پنالتی مشخص می‌شود.
تمام زوایای کتاب، حکایت از آن دارد که دو تیم حاضر در مستطیل سبز و تمامی عوامل بیرونی و درونی آن در طول نود دقیقه به سازندگی اهداف خود و تخریب برنامه های تیم مقابل در چهارچوب قوانین و قواعدی می پردازند که بر آن مستطیل حاکم است.
بدون شک هیچ بازی فوتبالی آخرین بازی فوتبال نیست. همانطور که هیچ بخشی از زندگی یک جامعه هم آخرین بخش زندگی آن جامعه نیست اما پاسخ به این سئوال، هنوز باقی‌ست که چه عواملی ممکن است بر روح و روان یک تیم، حاکم باشد که به جای تخریب برنامه‌های رقیب و سازندگی اهداف خود، به تخریب اهداف و تاکتیک‌هایی بپردازد که خود برای خود چیده است.
چه عامل روانی باعث می‌شود که تمامی بازیکنان حاضر بر تصاحب توپ در جریان فعال یک بازی که هنوز صدای سوتی از سوی داور برای توقف آن دریافت نکرده‌اند، به یکباره توپ و مهاجم رقیب را رها می‌کنند تا هر بلایی که می‌خواهد بر سر دروازه و خانه و کاشانه تیمش بیاورد و خود دسته جمعی به سوی داوری هجوم می‌برند که نه دستوری بر توقف بازی داشته است و نه تذکری که دلیلی بر تکدر خاطر کسی باشد صادر کرده است؟!
این تراژدی اصلی ماجراست که یک تیم، قبل از اینکه به تیم مقابل ببازد به خودش می‌بازد.
آن‌چه که در بازی دیروز ایران و ژاپن دیده شد باخت تیم ایران به ژاپن نبود بلکه باخت تیم ایران به تیم ایران بود.